Canta Rosalía

Entre o 24 de febreiro e o 17 de maio os días medran, as flores comezan a alegrar os campos, nace a primavera, e as maleducadas do mundo inauguramos o noso trimestre rosaliano Canta Rosalía. Como unha primavera para Galicia e para o mundo das letras nace un 24 de febreiro de 1837 a nena Rosalía de Castro, e como camelias ábrense os seus Cantares Gallegos un 17 de maio de hai xa 150 anos, conmemoración que moitos anticipan ao día do seu aniversario co son das gaitas chorando a súa figura, pois como ela mesma declarou:

anque mimosa gaitiña

toque alborada de groria,

eu podo decirche:

Non canta, que chora.

Van medrando os días, e medran tamén os actos e xestos en memoria da escritora que desdeñaba que a chamasen poetisa por consideralo despectivo. Poeta, pois, es para nosoutras, que te upamos ao máis alto do podio maleducado polos versos e escritos que nos legaches, e pola túa defensa da lingua falada polo pobo e a túa denuncia contra o menosprezo xeneralizado cara as mulleres e as maleducadas literatas en particular. Descansa en paz: outras continuamos a túa loita.

Por iso, para non esquecer o camiño galaico e feminista desarborado pola nosa musa favorita, principiamos unha axenda en paralelo galego-castelá á que denominamos Canta Rosalía para espallar a súa obra, e que a poeta volva cantar as súas verdades ao vento. Esta semana que entra: rebentemos as caixas de correos con fragmentos da súa Carta a Eduarda! DESCARGA AQUÍ MESMIÑO UN MODELO PARA IMPRIMIR

Non a coñeces? Pois deberías, porque se trata dunha epístola simulada onde se reflicte en toda su crueza a imaxe, cargada de prexuizos, que padecían as escritoras do século XIX (tal e como a sentía Rosalía en propia pel), a medio camiño entre soberbias e maleducadas, incluindo o selo de farsantes. Ante iso, e perante o mare magnum de xente de toda ralea que se lanzaran á aventura de escribir créndose homeros (situacións que, en maior ou menor medida seguen a ter vixencia hogano, sabendo que o documento se publica en 1865), quen asina a misiva, unha tal Nicanora, recoméndalle a outra, unha tal Eduarda, que, con obxecto de vivir sen presións nin preocupacións extraordinarias, escriba só para si mesma e que ao remate destrúa os papeis empregados no choio, dura penitencia para quen verte neles a súa existencia.

Descarga o documento con fragmentos de Carta a Eduarda, imprímeo, recórtao e espállao! --> DOCUMENTO